เนื่องจากได้มีโอกาสเรียนการเขียนบท อาจารย์ผู้สอนแนะนำเรื่อง The Road Home ภาพยนตร์สัญชาติจีนปี1999 ที่รู้จักในชื่อภาษาจีนว่า 我的父亲母亲 (บิดามารดาของฉัน) จากฝีมือของจางอี้โหมว สุดยอดผู้กำกับชาวจีนที่สร้างผลงานยอดเยี่ยมเอาไว้อยางมากมาย ไม่ว่าจะเป็น Raise the red lantern , Hero . Curse of the golden flower และล่าสุดกับ The flowers of war ซึ่งวันนี้เราย้อนกลับมาพูดถึงผลงานสุดclassicของเขากันเสียหน่อยหากดูที่ภายนอก The Road Home อาจไม่ใช่หนังที่น่าดูถึงขนาดดึงดูดคนทั่วไปให้มาดูได้มากนัก จากภาพปกที่เน้นไปที่หมู่บ้านและความเรียบง่าย แต่ด้วยความเรียบง่ายนี้เองที่นำไปสู่ความทรงจำที่มากมายของพ่อกับแม่
จางอี้โหมวเลือกเปิดเรื่องมาด้วยการจากไปของ "ลู่ฉางหยู" อดีตครูในหมู่บ้าน เป็นเหตุทำให้ลูกชายของอดีตครูต้องกลับมาทำศพ นี่เองคือจุดเริ่มต้นของการย้อนที่มาที่ไปของความรักระหว่างพ่อกับแม่
จางอี้โหมวเป็นคนที่มีสไตล์ในการสร้างหนังที่ไม่เหมือนใคร เขาเลือกให้ความสำคัญไปที่ความทรงจำของพ่อกับแม่ เรื่องราวที่กำลังอยู่ในปัจจุบันถูกสร้างให้เป็นสีขาวดำ ราวกับกำลังไว้ทุกข์ให้แก่การจากไปของพ่อผู้เป็นที่รัก และเรื่องราวในอดีตที่เป็นที่มาของจุดกำเนิดความรักนั้น ยังคงเป็นเรื่องราวที่มีสีสันสวยงาม ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
พล็อตเรื่องที่แท้จริงนั้นไม่มีอะไรมาก แต่จางอี้โหมวกลับสร้างให้หนังน่าดูอย่างน่าประหลาด จากที่บัณฑิตจบใหม่เลือกมาเป็นครูที่หมู่บ้านของ"เจาตี้" หญิงสาวผู้รับหน้าที่ทอผ้า เพียงแค่เธอเจอกับ"ลู่ฉางหยู"ก็ตกหลุมรักเขาขึ้นมาในทันที เธอแอบมองเขาทุกวันๆระหว่างเดินไปตักน้ำ แล้วยังแอบมองยามเขาสอนหนังสือ เธอดำเนินเส้นทางนี้ทุกวันๆตามเส้นทางหัวใจเธอ หวังว่าเขาจะเลือกทานอาหารชามที่เธอทำ
โชคชะตาหันมาเข้าข้างเธอ เมื่อเขาเองก็สนใจเธอเช่นเดียวกัน เขาบอกกับเธอว่า เขาชอบอาหารฝีมือเธอ และให้ที่ติดผมเป็นของแทนใจก่อนที่เขาจะจากไป แต่ไม่วายที่ติดผมดันมาหาย เธอจึงเดินเส้นทางเดิมซ้ำๆกันเพื่อหามัน
เมื่อถึงกำหนดที่เขาจะกลับมายังหมู่บ้าน เธอออกไปรอเขาเป็นเวลานานจนล้มป่วย ลู่ฉางหยูรู้ข่าวจึงรีบกลับมาโดยไม่สนใจงานใดใดทั้งสิ้น ทำให้พวกเขาถูกแยกออกจากกันอีกครั้งถึงสองปี หลังจากนั้นเป็นต้นมา พวกเขาไม่ได้ห่างจากกันอีกเลยเป็นเวลาถึง40ปี ที่ความตายมาพรากเขาไปจากเธอ
ความรักของคนรุ่นพ่อแม่ช่างเหนียวแน่นเหลือเกิน แม้ฝ่ายชายจะจากไปแล้ว แต่เธอก็ยังต้องการเดินบนเส้นทางเดียวกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายบนขบวนแห่ศพ เส้นทางนั้นคือทางที่นำให้เขากับเธอมาพบกัน ความทรงจำทั้งหมดบนถนนสายนี้มันช่างมากมาย
ต้องยอมรับว่าการจัดแสงของThe Road Home ทำให้ยามที่ดูช่วงเวลาเยาว์วัยของพ่อแม่เห็นได้ถึงความสุขที่อยู่ในนั้นจริงๆ ฉากที่ประทับใจท่สุดคงเป็นฉากที่เจาตี้ยืนต้อนรับลู่ฉางหยูมาทานข้าวที่บ้าน แสงทั้งหมดดูเป็นใจให้กับจางจี้ออี๋ในชุดชมพูและบรรยายสายตาของชายหนุ่มที่ละสายตาจากภาพหญิงคนนี้ไปไม่ได้ได้อย่างชัดเจน
อีกเรื่องที่อยากบอกคือ จางจื้ออี๋ในช่วงนี้น่ารักมากจริงๆ ทั้งการแต่งหน้าที่พอเหมาะและถักสองเปียที่ทำให้ดูน่าเอ็นดู ทำให้เธอดูต่างจากหนังเรื่องอื่นที่เคยเล่นมา ซึ่งปัจจุบันนี้เธอเป็นนักแสดงระดับแถวหน้าของจีนไปแล้ว ความสวยคงไม่ต้องพูดถึง ว่าต้องยิ่งกว่านักแสดงคนอื่นแน่ๆ แต่เห็นเธอในบท"เจาตี้"แล้ว อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จริงๆป.ล ทั้งหมดที่ได้กล่าวมาเป็นเพียงความเห็นส่วนตัว
